Propozycja napisania na pięciu stronach tego, jak rozumiem "bycie dobrym rodzicem", wprawiła mnie w niemałą konsternację. Po pierwsze dlatego, że jestem matką czworga dzieci; i jest dla mnie jasne, że pisząc ten tekst, będę musiała skonfrontować swoje poglądy, wartości i normy z własnymi zachowaniami - a taka konfrontacja zazwyczaj bywa trudna, jeśli nie bolesna. Po drugie: jaką przyjąć perspektywę?... Czy pisać w stylu poradnikowym: "Warto, by dziecko nauczyło się od nas, jak wyrażać konstruktywnie i wprost takie uczucia, jak złość, zazdrość, smutek czy czułość. Służyć temu mogą następujące techniki i ćwiczenia:.. "? Czy dać się ponieść rozważaniom z pogranicza metafizyki: "... Na czym polega więź i miłość między rodzicem i dzieckiem?... " Czy pokazać problem z perspektywy dziecka: "Gdy codziennie przy śniadaniu i ubieraniu gwałtownie poganiam dziecko, może ono sobie myśleć:.. "? Czy z perspektywy rodzica: "Kiedy po raz trzeci w ciągu minuty mój synek, patrząc mi w oczy, zabiera się do gmerania w kontakcie, czuję wtedy... "? Czy koncentrować się na tym, co dobry rodzic powinien, czy może na tym, czego nie powinien robić?

Spróbuję jednak pogodzić dwie perspektywy: mówiąc o swojej wizji "dobrego rodzica" pokazać, jak ją rozumiem w praktyce. Cytaty pochodzą od moich dzieci i ich przyjaciół. Dobry rodzic to moja mama - Agnieszka, koleżanka mojej córki.

Czytaj więcej: PSYCHOLOG DZIECIĘCY- BYĆ DOBRYM RODZICEM